فیلم هایی انتخاب می شوند و فیلم هایی بیرون جشنواره می مانند،عده ای باد در غبغب خود کرده که چرا ما نیستیم و دیگری هست؛مسیر به جلوتر که می رود در میانه ی راه ،آنها که از ابتدای مسیر، سوار بر قطار جشنواره فیلم فجر شده اند،کم کم یادشان می آید که در بخش کاندیداها حضور ندارند و باید رفیق نیمه راه شده و از این قطار پیاده به مسیر خانه بروند.

کار به اینجا ختم نمی شود،اکثر عوامل محترم فیلم های جشنواره،(البته منهای آنها که در قطار، حضور مستمر دارند)وقتی می بیننند اتفاقا اسمشان در بین کاندیداها هم هست اما آن سیمرغ آهنین نصیبشان نمی شود ،در اختتامیه هم آفتابی نمی شوند که مبادا دستان مبارکشان را برای تشویق همکاران خود خسته کنند.

نگارنده نمی خواهد تلخ و سیاه به ماجرای اختتامیه هرساله جشنواره فیلم فجر نگاه کند،اما به واقع، فستیوال سینمایی جای شوخی ندارد و قرار هم نیست از یک سیمرغ ده سیمرغ متولد شود و همه راضی و خوشحال از سالن خارج شوند.

اخلاق حرفه ای حکم می کند هیجانات جشنواره ای را با چنین رویه های نادرستی پایین نیاوریم و کمی هم به فکر ارتقای هرچه بهتر مهمترین رویداد سینمایی کشور باشیم تا بلکه معنای واقعی رقابت در جشنواره فیلم فجر برای خبرنگاران به شوخی بدل نشود.

باشد که در مراسم اختتامیه امسال ،همه آنهایی که از ابتدا سوار بر قطار جشنواره سی و ششم فیلم فجر می شوند ،اگر کاندید شدند یا نشدند،اگر جایزه می گیرند یا نمی گیرند،شکوه سینما،این هنر هفتم دیدنی را تحقیر نکنند و با حضور خود ،این قطار را سلامت به ایستگاه آخر برسانند.