«تیرماسیزه‌شو» یا «لالِ‌شو» شبی است که مازندرانی‌ها از دیرباز آن را گرامی می‌داشتند.
‌برخی بر این باورند که این شب زمان پرتاب تیر توسط آرش از مازندران به سمت سرزمین تورانیان است، بعضی معتقدند که تیرما سیزه شو جشنی برای درخواست خوبی‌ها در یک سال آینده است و عده‌ای هم با توجه به کشت گندم در این فصل این جشن را آغاز سال کشاورزی مازندرانی‌ها می‌دانند. برخی دیگر هم معتقدند که این جشن گرامیداشت پیروزی کاوه بر اژدهاک است.

در این مراسم بومی دو یا سه نفر در هر روستا به عنوان گروه برگزارکننده آئین انتخاب می‌شوند که یکی از این سه نفر به عنوان لال صورت خود را می‌پوشاند و با ترکه‌ای که به آن در زبان بومی شیش گفته می‌شود و معمولاً از چوب درخت توت یا انار تهیه می‌شد، همراه با یک یا دو نفر دیگر به خانه‌ها می‌رود.

همراهان لال با ورود به خانه‌های اهالی شعری بومی را با مضامین آرزوی تندرستی و خوشی برای ساکنان هر خانه می‌خوانند و لال هم چوب نازکی که در دست دارد را آهسته به ساکنان خانه می‌زند تا بلا را از آن‌ها دور کند.

صاحب خانه نیز در کیسه لال و همراهانش مقداری آذوقه اعم از برنج، تنقلات یا گردو و شیرینی‌های محلی و میوه قرار می‌دهد که در پایان بین همین چند نفر تقسیم می‌شود.